Kent Blog

12 yıldan bu yana CHP Genel Başkanlığı koltuğunda oturan Kemal Kılıçdaroğlu'nun çağrısıyla oluşan 6'lı masa ile HDP/YSP'nin başını çektiği Emek ve Özgürlük İttifakı, hem parlamento hem de Cumhurbaşkanlığı seçimlerini kaybetti. Buna karşın, 21 yıldan bu yana iktidarda bulunan Erdoğan ise girdiği son seçimleri de net bir şekilde kazanarak hem içeride, hem de dışarıya karşı iktidarını tahkim etti. Oy pusulalarının olduğu torbaları seçim kurullarına teslim eden gençler, Beylikdüzü ve İstanbul'un bir çok ilçesi ile Türkiye'nin bir çok il ve ilçesinde, CHP, İYİP, HDP/YSP binalarının duvarlarının dibine çökmüş ağlarken, Adana'nın ve muhtemelen daha bir çok ilin caddelerinde AKP'li gençlerin oluşturduğu konvoylar tur atıyordu... Ülkemizde kazananın da kaybedenin de kendi konforundan feragat etmeden koltuğunda oturmaya devam ettiği seçim sonuçlarına çoktan alıştık. Bu fotoğrafı ortaya çıkaran şeyin ise parti içi demokrasinin işlevsiz hale gelmesi veya getirilmesi ne

14 Mayıs seçimlerinde Kılıçdaroğlu'na oy vermiş ve oy verme çağrısında bulunmuş olsam da, Erdoğan'ın seçime giderken seçmene daha bütünlüklü mesajlar verdiğini gözlemliyordum. Bu durumun nedenini ve nasılını buradan defalarca yazdığım için tekrara gerek yok. Ancak Erdoğan daha fazla oy alsa da işi ilk turda bitirecek oyu toplayamadı. Şimdi ise, eğer birinci turdaki yenilgiyi doğru analiz edebilirse, Kılıçdaroğlu'nun hala Cumhurbaşkanı seçilebileceğini düşünüyorum. Yok, işime öyle geldiği için yeni bir hesaplama yöntemi geliştirip, kazanmak için gerekli yüzde 50 baremine yüzde 49.50'nin değil de yüzde 45'in daha yakın olduğunu iddia eden bir zihni sinir teori ortaya atacak değilim. Ya da bizim mahallenin seçimi aldık ama sandıkta kaybettik korosuna katılacak da değilim. Onursal Adıgüzel ile Tuncay Özkan'ın tez kellesi alına cephesine de üye değilim. İşaretler iyi görünmese de, her iki ismin de işlerini iyi yapıp yapmadıklarını bilmiyorum, ama partinin mevcut siya

Esas yazmak istediğim konuya gelip de ortalık karışmadan önce ufak bir not düşmek isterim ki, 14 Mayıs akşamı İmamoğlu ve Yavaş'ı saatler ilerledikçe giderek artan bir hayalkırıklığının ekran yüzü olarak görürken aklıma 13 Mart 2023 tarihinde bu köşede yazdığım bir cümle geldi: "Masaya son anda kelle koydurulan İmamoğlu ve Yavaş olası bir yenilgiyi ne kadar üstlenecektir, zaman gösterecek." İki Başkanı, özellikle de CHP'nin bir sonraki doğal Genel Başkan adayı olarak görülen İmamoğlu'nu ekran önünde ittifak sözcüsü yapma fikrini kim düşündü, nasıl karar verildi, özellikle de başkanlar buna nasıl ikna edildiler ya da ikna oldular bilmiyorum ama Ekrem İmamoğlu ile Mansur Yavaş'ın kaybedenlerin ekran yüzü olarak seçilmiş olması, karışması muhtemel Cumhuriyet Halk Partisi içerisindeki iki güçlü figürün karizmalarının çizilmesi ve yenilgiye ortak edilmeleri yönünde bir planın parçasıysa bu planın arkasındaki dehayı tebrik etmek, önlerinde ceket iliklemek gerekir...

Büyük felaketler öyle bir anda ortaya çıkmazlar. Örneğin Birinci Dünya Savaşı Avusturya/Macaristan prensinin bir Sırp milliyetçisi tarafından öldürülmesi sebebiyle patlamış olsa da, aslında önceki yüzyıldan itibaren dünyayı o noktaya getiren yüzlerce sebep ve yaşanmış olay vardır. Zamanının en büyük gemisi Titanic bir buz parçasına çarparak batmış olsa da Titanic'i o buz parçasına götüren onlarca neden ve verilen kararlar vardır. Bugün dönüp baktığımızda, yani zaman, mekan ve hareket bağlamından koparak geçmişte yaşanan büyük olayları incelediğimizde, bu olaylara sebebiyet veren anlamsız kararlar bize absürt gelebiliyor. Bizim durduğumuz yerden bakıldığında felaketle sonuçlanacağı bariz olan hataların göz göre göre yapılmasına hayret ediyoruz. Bu tür büyük felaketlerin oluşmasına katkı verenlerin yeni bir seçme/değerlendirme şansı olabilseydi yine aynı düzlemde dururlar mıydı bilinmez... Ancak geçmişteki tarihi kavşakları gerçekten anlayabilmek için, bunlara yol açan kararlara gid